اثرات یک محصول مبتنی بر بادرنجبویه(Melissa Officinalis) بر پارامترهای متابولیک در بیماران مبتلا به دیابت قندی نوع 2: یک کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی دوسوکور
Neda Nayebi, Alireza Esteghamati, Alipasha Meysamie, Nahid Khalili, Mohammad Kamalinejad, Majid Emtiazy, Mohammad Hashem Hashempur
چکیده:
پیشینه: بیماران دیابتی در معرض خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر هستند. از آن جایی که فیتوتراپی بسیار رایج بوده است، یافتن درمان های ایمن و موثر از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی اثرات یک محصول مبتنی بر بادرنجبویه(Melissa Officinalis) در بیماران مبتلا به دیابت قندی نوع 2 انجام شد.
روش کار: یک مطالعه تصادفی دوسوکور شاهددار با 37 بیمار دیابتی دیسلیپیدمی انجام شد که هر دو گروه بادرنجبویه یا دارونما قرار گرفتند که روزانه دو کپسول 500 میلی گرمی به مدت 3 ماه دریافت کردند. در نهایت 32 مورد مطالعه را تکمیل کردند و در تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج: اثرات بی خطر و قابل توجهی از نظر کاهش سطح سرمی تری گلیسرید(Triglyceride) در تمام بیماران پس از 2 ماه و در بیماران با سطوح پایه سرمی تری گلیسرید بالاتر پس از 3 ماه در گروه بادرنجبویه نشان داده شد. با این حال، تغییرات متابولیکی قابل توجهی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین کاهش قابل توجهی در فشار خون سیستولیک و دیاستولیک نسبت به مقادیر پایه در بیماران با فشار خون سیستولیک بالاتر و افراد با فشار خون دیاستولیک بالاتر مشاهده شد.
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بادرنجبویه(Melissa Officinalis) ممکن است در کاهش سطح سرمی تری گلیسرید (Triglyceride) در بیماران دیابتی دیس لیپیدمیک بی خطر و مفید باشد.
Abstract:
Background: Diabetic patients are at increased risk for coronary artery disease. Since phytotherapy has been greatly common, finding safe and effective treatments is of importance. This study aimed to evaluate the effects of a Melissa officinalis L. based product (MO) in patients with type 2 diabetes.
Methods: A randomized double-blinded controlled study was conducted with 37 dyslipidemic diabetic patients, assigned to either MO or placebo (P) groups receiving two 500 mg capsules daily for 3 months. Finally, 32 cases completed the study and were included in the analysis; MO (n=16) and P (n=16).
Results: Safe and significant effects in terms of decreasing the serum level of triglyceride (TG) in all patients after 2 months (p-value=0.02) and in patients with higher baseline serum levels of TG (TG≥200 mg/dl) after 3 months (p-value=0.04) were shown in the MO group. However, no metabolic significant changes were seen compared to the control group. Significant decrease in both systolic and diastolic blood pressure from baseline values were also found in patients with higher systolic blood pressure (SBP≥130 mmHg) (p-value=0.02) and those with higher diastolic blood pressure (DBP≥85 mmHg) (p-value=0.02) in the MO group.
Conclusion: This study showed that MO might be safe and beneficial in decreasing the serum TG level in dyslipidemic diabetic patients. Although, larger long-term studies are required.
